به یاد ار روزی را که نسیم میشدم،

لابلای موهای خودم میپیچیدم،

از میان گیسوانم بوی تو را می آوردم و ناگاه...،

تنها من بودم افتاده بر زانوان،

گویی عطر تو فلجم میکرد...

.

روزی که در مغزم تنها با دیدن تو،

فرمان لبخند صادر میشد...

.

روزی که لمس قلم برای از تو نوشتن قداست میخواست...

.

روزی که...

مهم ترینم بودی و مهم نبود برایت...

.

آتش بر پاره های وجودم گیراندی،

به فریاد سکوتم کشاندی،

بغض تلخ به روحم خوراندی!

.

به یاد آر این همه را که تا نیمه شبان

برای نو بانوی سرای دلت قصه خوابش کنی...!

.

کنون اما حالم را مپرس که "تنومند" شده ام؛

گرچه تو هنوز همان "تنی" که با "تن هایی" و "تنهایی" . . .