دلم میخواهد قلم بدست گیرم...

بنویسم اما نه این بار برای او...

این بار برای چشمان خودم، برای لبخند خودم، برای نجوای خودم...

کسی نبود شعر برای چشمانم بسراید؛

بستاید لبخندم را؛

در انتظار باشد نجوایم را؛

...

زیبا دلم!

عشقت را ستودن لیاقت میخواهد...

بگذر از آنان که قلبت را به عاشقی قلبشان وا میدارند

و قلبشان را به سپاس از قلبت نمیدارند...

تنها دلم!

وسعت بودنت را به پوچی بودنشان ببخشای،

که این جهان را خداییست حاکم

و خدای را عدلیست دائم!

بر خدایت بسپار قصاص آن همه اشکها را 

که فقط او میداند اواز دل شکسته خوش ترست. . .